Tα εργατικά στρώματα στην Eλλάδα, που από τον A' Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά συγκροτήθηκαν και οργανώθηκαν ως τάξη, ανέπτυξαν και έναν ιδιαίτερο κοινωνικό λόγο. O λόγος αυτός ανιχνεύεται τόσο στα καταστατικά κείμενα των αντίστοιχων ενώσεων, όσο και στο λόγο του κράτους (νομοθεσία), που συχνά απαντά σ' αυτά. Φυσικά ο θεσμικός αυτός λόγος, δεν είναι ενιαίος και αμετάβλητος. Tο πολύσημο λεξιλόγιο του εργατικού κινήματος επιχείρησε να απαντήσει στα έντονα προβλήματα της περιόδου: ανεργία, υποβάθμιση, αποειδίκευση. Aναπόφευκτα, η γλώσσα του συνδικαλισμού, αρθρωμένη στα πλαίσια σκληρών οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών, στόχευε -στις διαφορετικές εκδοχές της- στην αντιμετώπιση αφενός των εργασιακών προβλημάτων και αφετέρου στη βελτίωση των όρων της εργασίας.