...Σε λίγο θαρχίσει η μάχη. Είναι σα να μην αγγίζουν τα χέρια μου τα πράγματα, οι αισθήσεις μου να μην καταλαβαίνουν τον κόσμο. Μου φαίνεται βρίσκουμαι σε μια νάρκη. Έφτασα ως εδώ καβάλα στ' άσπρο άλογο χωρίς μάτια, χωρίς αισθήσεις. Η ψυχή γεμάτη αγγέλους και πάνου στο μάγουλο τα ίχνη του ραπίσματος. Που είναι ο Θεός; Κι ο άνθρωπος μοιάζει με το Θεό ή μ' ένα άστρο πεσμένο στη λάσπη; Μαύρος ο δρόμος μου, δε με προσέχει ο Κύριος. Μ' αγγίζει μονάχα η παγωμένη αναπνοή του θανάτου. Τη νιώθω στο πρόσωπό μου, στο σώμα μου, στην ψυχή μου. Όμως δε φοβούμαι το θάνατο. Εκείνο που με τρομάζει είναι ότι σκοτώνοντας τον άλλο άνθρωπο, σκοτώνω μέσα μου τον άνθρωπο...

(Στέλιος Ξεφλούδας, OI ANΘPΩΠOI TOY MYΘOY, στο: Χατζηπατέρα-Φαφαλιού, Μαρτυρίες 1940-1941, Αθήνα, Κέδρος, 1982, σ. 175)