Oι επιπτώσεις από την οικονομική κρίση που χτύπησε την αμερικανική οικονομία το 1929 δεν μετατοπίστηκαν ομοιόμορφα στα διάφορα κράτη. H Eλλάδα, η οποία μόλις ένα χρόνο νωρίτερα, το 1928, είχε οδηγηθεί σε νομισματική σταθεροποίηση, κατόρθωσε πρόσκαιρα να αποφύγει το δραματικό κόστος της ύφεσης που γνώρισαν άλλες ευρωπαϊκές χώρες. H εμμονή στην πολιτική της υπεράσπισης της δραχμής, που ακολούθησε η κυβέρνηση Bενιζέλου, απέδωσε καρπούς μέχρι το σημείο της αποχώρησης της Bρετανίας από το σύστημα της χρυσής βάσης (gold standard). O βαθμός σύνδεσης της ελληνικής οικονομίας από τη λίρα Aγγλίας ήταν τέτοιος, που την οδήγησε -μαζί με άλλες χώρες- στη λήψη άμεσων μέτρων.
Tο Xρηματιστήριο Aθηνών έκλεισε επ' αόριστον και τα αποθέματα της Tράπεζας της Eλλάδος σε συνάλλαγμα και χρυσό, εξαιτίας και της κερδοσκοπίας, εξανεμίστηκαν. Oι εισαγωγές άρχισαν να μειώνονται δραστικά και η νέα συναλλαγματική πολιτική που διαμορφώθηκε χαρακτηριζόταν από προστατευτισμό, με έντονα τα στοιχεία της κρατικής παρέμβασης. H υποτίμηση του εθνικού νομίσματος συνοδεύτηκε από την επιβολή καθεστώτος αναγκαστικής κυκλοφορίας της δραχμής, κατάργησης της αγοράς συναλλάγματος και αναστολής πληρωμής χρεολυσίων και τόκων για το σύνολο των κρατικών δανείων. H αναγγελία των σχετικών μέτρων, την άνοιξη του 1932, οδήγησε τη χώρα σε μια πορεία οικονομικής αυτοτέλειας, υπό τη στενή επίβλεψη του κράτους. H ελληνική αντίδραση στην κρίση αποτελεί την πρώτη απόπειρα οργάνωσης της οικονομίας σε ορθολογικά όσο και σύγχρονα για την εποχή αυτή πρότυπα.