Mετά την παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929, σημειώθηκαν βαθιές τομές στην πορεία της οικονομικής σκέψης και κατ' επέκταση στο λόγο που αρθρώθηκε και στο παράδειγμα διαχείρισης που επικρατούσε σε διάφορες χώρες. Στις H.Π.A. κυριάρχησε η θεωρία του κοινωνικού κράτους, από τον J. M. Keynes, τη στιγμή που σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπως αυτά της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Iταλίας, άνθηζαν απόψεις που αναιρούσαν την αντίληψη περί λειτουργίας της αγοράς σε καπιταλιστικές κοινωνίες.
Στην περίπτωση της Eλλάδας, η Μικρασιατική Καταστροφή και ο κλονισμός των δημόσιων οικονομικών, τα προβλήματα -οικονομικά και κοινωνικά- που προέκυψαν από την αποκατάσταση των προσφύγων, η ραγδαία υποτίμηση του νομίσματος και ο πληθωρισμός έθεσαν το ζήτημα της οικονομικής ανάκαμψης της χώρας σε νέες βάσεις. Oι νέες μορφές λόγου, που προβλήθηκαν ιδιαίτερα στη δεκαετία του '30, χαρακτηρίζονταν από την εγκατάλειψη της κλασικής οικονομικής θεωρίας και την υιοθέτηση απόψεων για τη διεύρυνση της κρατικής παρεμβατικότητας.