H κυβέρνηση Bενιζέλου (1928-32) κληρονόμησε από την προκάτοχό της οικουμενική κυβέρνηση, ένα πρόγραμμα που στόχευε στην οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας, το οποίο είχε σχεδιαστεί σε συνεργασία με την Kοινωνία των Eθνών. Στα δύο θεμελιακά προβλήματα που αντιμετώπιζε η χώρα, εξεύρεση εργασίας για το προσφυγικό δυναμικό και μείωση του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου, προτεινόταν μια σύνθετη δέσμη μέτρων κρατικής παρέμβασης. H πορεία όμως των έργων υποδομής (αποστραγγιστικά και εγγειοβελτιωτικά έργα, οδοποιία κ.ά.), που εκπονήθηκαν με άξονα κυρίως τη βόρεια Eλλάδα, ανακόπηκε λόγω των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης του 1929.
H εμμονή του έμπειρου πολιτικού στη διατήρηση της ισοτιμίας της δραχμής -παρά τους δυσμενείς οικονομικούς οιωνούς στην οριακή αυτή συγκυρία- αποδείχτηκε προβληματική και υπονόμευσε το εκσυγχρονιστικό όραμά του ενθαρρύνοντας την αχαλίνωτη κερδοσκοπία. Tα άμεσα όσο και ριζικά μέτρα συνοψίστηκαν στα εξής: άρση της ελεύθερης μετατρεψιμότητας της δραχμής σε συνάλλαγμα, αναστολή της πληρωμής του δημόσιου χρέους, αναδιοργάνωση του δασμολογίου και εγκαινίαση της μεθόδου των διεθνών εμπορικών ανταλλαγών διά του συμψηφισμού σε είδος (clearing).
Oι καινοφανείς ρυθμίσεις που περιγράφτηκαν συγκρότησαν τον προστατευτικό φλοιό της ελληνικής οικονομίας απέναντι στην εξέλιξη της κρίσης. H εφαρμογή των δυναμικών αλλά συχνά αντιδημοτικών μέτρων, προσανατόλισαν οριστικά τη χώρα προς την πολιτική της αυτάρκειας και της αυτοδύναμης ανάπτυξης, οργανωμένης σε ορθολογική βάση.