H συχνότητα των πολιτικών μεταβολών στην περίοδο 1923-36, δεν επέτρεψε τη διαμόρφωση ενός ενιαίου πολιτικού λόγου για την κοινωνία, άλλου από αυτόν του Eλευθέριου Bενιζέλου της τετραετίας 1928-32. Tο βενιζελικό σχέδιο αστικού εκσυγχρονισμού αφενός δεν περιορίστηκε στην οργάνωση του κράτους, αφετέρου δεν κωδικοποιήθηκε ποτέ σ' ένα και μοναδικό καταστατικό κείμενο. Συγκροτήθηκε σ' έναν ευρύ όσο και ποικίλο αριθμό κειμένων, στη διαδρομή των ύστερων χρόνων κυριαρχίας του, τα πρώτα χρόνια δηλαδή της δεκαετίας του '30. Όπως έχει εύστοχα επισημανθεί, η πιο πλήρης εικόνα αναδύεται στα πεδία της χωροταξίας, της πολεοδομίας και γενικότερα της πρόνοιας (εργασία, υγεία). Eίναι προφανές ότι καταλύτης στη σχετική διαδικασία κρατικής παρέμβασης και κοινωνικής αναδιάρθρωσης υπήρξε το προσφυγικό ζήτημα και η ανάγκη διευθέτησης των πρωτοφανών προβλημάτων που προκάλεσε.