Tο τέλος του 1926 βρίσκει την αθηναϊκή κοινωνία σε σύγχυση. Kυρίαρχα στοιχεία του, ο καλπασμός του τιμάριθμου, η εξαθλίωση ευρέων λαϊκών στρωμάτων, η αισχροκέρδεια και η νοθεία στα τρόφιμα. Στον αντίποδα αυτών των εξελίξεων, η κοσμική ζωή των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων συνεχιζόταν απρόσκοπτα. O ιππόδρομος, η χαρτοπαιξία αλλά και οι κοσμικές δεξιώσεις, οι χοροί και τα καλλιστεία αποτέλεσαν βασικά στοιχεία της κουλτούρας των ομάδων αυτών. Oι κοσμικές ασχολίες, η γενίκευση της νυχτερινής διασκέδασης, αλλά και νέες πρακτικές (όπως τα μικτά μπάνια) συνθέτουν ένα διαφορετικό μοτίβο μιας κοινωνίας που κινείται σε διαφορετικούς χρόνους αλλά και χώρους. Παράλληλα, ως επακόλουθο των τεχνολογικών εξελίξεων, η εμφάνιση του καταναλωτισμού, ως νέου τρόπου ζωής, γίνεται αισθητή με τη θέσπιση νέων υλικών συμβόλων κοινωνικής ιεραρχίας, που κάνουν την εμφάνισή τους, (αυτοκίνητο, ραδιόφωνο κλπ.). O κοινωνικός διαχωρισμός αποκτά καινούργιο πρόσωπο με τη μορφή των ξεχωριστών προαστίων, των "κηπουπόλεων" που δημιουργούνται στα βόρεια προάστια της πόλης, αλλά και στα υψηλότερα διαμερίσματα των πολυκατοικιών.