Στη βάση των σχέσεών της με τα μέσα παραγωγής και τη μισθωτή εργασία, η ελληνική κοινωνία του Mεσοπολέμου μπορεί να κερματιστεί -συμβατικά- σε τέσσερις τάξεις: τους αστούς, τους μικροαστούς, τους εργάτες και τους αγρότες (με τα αντίστοιχα στρώματα, επαγγελματικές κατηγορίες κλπ. που μπορεί αυτές να συμπεριλαμβάνουν).
Στους πρώτους θα πρέπει κατεξοχήν να συμπεριληφθούν οι έμποροι και οι βιομήχανοι, παρά τις έντονες εσωτερικές τους αντιδικίες. Oι μικροϊδιοκτήτες (καταστηματάρχες κ.ά.) και οι επαγγελματίες (τεχνίτες, υπάλληλοι κλπ.) στελέχωναν τα μεσαία αστικά στρώματα. Kαι εδώ οι εσωτερικές αποκλίσεις ήταν έντονες, ιδιαίτερα από αυτούς, οι οποίοι αισθάνονταν ότι η επαγγελματική τους επιβίωση απειλούνταν από τις ραγδαίες οικονομικές ανακατατάξεις. Στο χώρο των εργατών, κυρίαρχη θέση κατείχαν οι ασχολούμενοι με την επεξεργασία καπνού, τόσο από πλευράς μεγέθους όσο και ως προς τη συνοχή, την οργάνωση και τη μαχητικότητά τους. Tέλος, ο πληθυσμός της υπαίθρου (γηγενείς αλλά και πρόσφυγες) στην πλειοψηφία του βγήκε ενισχυμένος, την εποχή αυτή, από τη μεγάλη μεταρρυθμιστική προσπάθεια του Eλευθέριου Bενιζέλου στον αγροτικό χώρο. Στις παραπάνω προσεγγίσεις, είναι σημαντικό να λαμβάνεται υπ' όψιν το ζήτημα της αλληλοεπικάλυψης των επιμέρους κοινωνικών τάξεων αλλά και της διαταξικής κινητικότητας, που συχνά μας διαφεύγει.