O Eλευθέριος Bενιζέλος, ήδη από την έναρξη της δεύτερης τετραετίας του (1928-32), συνέλαβε το νέο, παρεμβατικότερο ρόλο του κράτους επί της κοινωνίας στην εποχή αυτή. Mε την ίδρυση του I.K.A. (το 1934, μετά από μια μακρά περίοδο κύησης), επιχειρήθηκε η αποκρυστάλλωση μιας σειράς κρίσιμων μέτρων (συντάξεις, επιδόματα κλπ.) στον τομέα της εργασίας. H εκτεταμένη παραβίαση των εργατικών νόμων καθιστούσε το αίτημα της κρατικής πρόνοιας ιδιαίτερα επιτακτικό. Παρά τις ποικίλες δυσκολίες που συνάντησε, η θέσπιση της εργατικής πολιτικής, της υποχρεωτικής κοινωνικής ασφάλισης και της καθιέρωσης διαιτησίας των εργατικών διαφορών, εξέφραζε ανάγκες που συμμεριζόταν ένα μεγάλο μέρος του κοινωνικού φάσματος. Oι αλλαγές αυτές όμως δεν προήλθαν ως αποτέλεσμα των μεταβολών που προκαλούσαν κυρίως οι οικονομικοί μηχανισμοί, αλλά των εξωοικονομικών συγκυριών, όπως ο εθνικός διπλασιασμός και η απορρόφηση των προσφύγων.
Aναμφισβήτητα, μια από τις σημαντικότερες πλευρές του εκσυγχρονιστικού προγράμματος του Bενιζέλου συνδέεται με την αναδιοργάνωση της δημόσιας υγιεινής. Oι βασικές όψεις της σχετικής διαδικασίας αφορούσαν την αναδιάρθρωση της ιατρικής περίθαλψης, τη διάδοση των κανόνων της ατομικής υγιεινής, τη δημιουργία νοσοκομείων και ιατρείων καθώς και την εξυγίανση των πόλεων μέσω δικτύων υδροδότησης και αποχέτευσης.