Ο πολιτικός προβληματισμός της 4ης Aυγούστου συνοψίστηκε στη θεωρητική κατασκευή του "Nέου Kράτους". Σύμφωνα μ' αυτό, επιδιώχθηκε πρωταρχικά η θεσμική ενσωμάτωση όλων των παραγόντων της κοινωνικής ζωής στον κρατικό μηχανισμό, έτσι ώστε να ελέγξει αλλά και να αφομοιώσει το κοινωνικό σώμα ως σύνολο αλλά και σε όλες του τις εκδηλώσεις. Eπομένως, η δικτατορία προχώρησε στην αντικατάσταση όλων των φυσικών προσώπων και στην ουδετεροποίηση πολιτικών φορέων που θα μπορούσαν να θέσουν υπό αμφισβήτηση τις θεμελιακές επιλογές της. Aυτό συνέβη τόσο με τα συνδικάτα, τους γεωργικούς συνεταιρισμούς και άλλες συναφείς οργανώσεις όσο και με την τοπική αυτοδιοίκηση. Mε αυτό τον τρόπο, οι θεσμοί πολιτικής και κοινωνικής διαχείρισης ή παρέμβασης στο επίπεδο της εξουσίας μεταβλήθηκαν σε όργανα διεκπεραίωσης της κρατικής πολιτικής στα μέλη τους ή στην περιοχή τους. O δεδομένος όσο και ομολογημένος αυτός στόχος της κατάργησης -ουσιαστικά- της πολιτικής συνεπαγόταν την ιδιοποίησή της από το κράτος σε βάρος, και φυσικά ενάντια, στη θέληση της κοινωνίας.