Στα πλαίσια της προσπάθειας της εκτελεστικής εξουσίας να θέσει υπό έλεγχο -και θεσμικά- τις κοινωνικές διεκδικήσεις, εμπλουτίστηκε το νομικό οπλοστάσιο και παγιώθηκαν νέες, διευρυμένες μορφές καταστολής. Πρώτες ανάμεσα σ' αυτές, η προσφυγή στο μέτρο της "κατάστασης πολιορκίας" και το μεταγενέστερο Iδιώνυμο του 1929, που εξελίχτηκαν βαθμιαία στα πλέον αποτελεσματικά μέσα προάσπισης, όχι πια της "εξωτερικής ασφάλειας" αλλά της "εσωτερικής τάξης". O τελευταίος αυτός νόμος έδινε στο κράτος την εξουσία να συλλαμβάνει και να φυλακίζει οποιονδήποτε προωθούσε "ιδέες που προπαγανδίζουν τη βίαιη ανατροπή της υπάρχουσας κοινωνικής τάξης".
Oι αιτίες της διαφαινόμενης αδιαλλαξίας, από πλευράς της κρατικής εξουσίας, δεν οφείλονταν μόνο στην οικονομική δομή και στην πολιτική εξέλιξη της χώρας, αλλά και στον ευρύτερο χαρακτήρα της μεσοπολεμικής περιόδου, που σημαδεύτηκε από ραγδαίες οικονομικές μεταβολές, βίαιες κοινωνικές αναμετρήσεις και άνοδο φασιστικών κινημάτων. Παράλληλα, το νομοθετικό πλαίσιο της δεκαετίας του '20, ρύθμισε ορισμένα κρίσιμα θέματα στην ανάπτυξη του συνδικαλιστικού κινήματος, συντελώντας -μέσα από μια σειρά μεθοδεύσεις- στον ασφυκτικότερο έλεγχό του.