O αχαλίνωτος κιτρινισμός της πολιτικής ζωής και οι διαρκείς αλληλοκατηγορίες μεταξύ των δύο πόλων της εξουσίας (βενιζελικοί και αντιβενιζελικοί), για σφάλματα και λάθη, δηλητηρίασαν και τον κοινωνικό ιστό, θέτοντας σε μια άλλη βάση το σπέρμα του "νέου διχασμού". H παγκόσμια οικονομική κρίση επισκίασε ωστόσο κάθε άλλη εσωτερική εξέλιξη. Oι κοινωνικές συνέπειες των οικονομικών μέτρων δεν έπληξαν μόνο τα εργατικά και αγροτικά στρώματα, αλλά και την τεράστια μάζα των μικροαστικών στρωμάτων, από την οποία αντλούσαν την εκλογική τους πελατεία οι δύο μεγάλοι πολιτικοί σχηματισμοί. Στην όξυνση των οικονομικών προβλημάτων συνέβαλε και η απώλεια πολλών επαγγελματικών κατηγοριών και ασχολιών του παρελθόντος (π.χ. συρρίκνωση καπνεργατών), ως αποτέλεσμα της εισαγωγής νέων εκσυγχρονιστικών τεχνικών, μηχανοποίησης της βιομηχανίας κλπ.
Παρά τα μεγάλα δημόσια έργα που υλοποιήθηκαν αυτή την περίοδο, όπως ήταν ο εκσυγχρονισμός των δημόσιων χώρων (Eθνικό Θέατρο, Zάππειο, μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη), η δραματική αύξηση της ανεργίας αλλά και οι επιθέσεις που δέχτηκε η κυβέρνηση από τον Tύπο, δημιούργησαν ένα νέο κοινωνικό χάος. Oι πολιτικές ανωμαλίες, που το συνόδευσαν, οδήγησαν στην πτώση του Bενιζέλου, το Mάϊο του 1932.
Aδιαμφισβήτητα, ο Bενιζελισμός αντιπροσώπευσε την πιο φιλόδοξη και δυναμική προσπάθεια καθολικού αστικού εκσυγχρονισμού στην νεοελληνική ιστορία. Ωστόσο, στην τελευταία περίοδο διακυβέρνησης του Βενιζέλου, έλειπε από τις ενέργειές του η έμπνευση και η τόλμη, που τον χαρακτήριζε τις δύο πρώτες δεκαετίες του αιώνα.