Oι κοινωνικές και πολιτικές μεταβολές σε πανευρωπαϊκή κλίμακα (Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, ρωσική επανάσταση) οδήγησαν αναπόφευκτα και το -συνεχώς διευρυνόμενο- ελληνικό κράτος, στην πρόσληψη νέων θεσμικών ρόλων, και στην ενεργότερη παρέμβασή του στο κοινωνικό πεδίο. Σ' αυτό το πλαίσιο, η "κοινωνική αποστολή" του κράτους, προβλήθηκε συστηματικά ως αρχή νομιμοποίησής του σε όλο το Mεσοπόλεμο εκ μέρους του συνόλου του πολιτικού φάσματος, ανεξάρτητα από την όποια εφαρμογή της. Aυτή προσέλαβε δύο μορφές, αφενός της ενεργότερης πρόνοιας για τα -ιδιαίτερα οξυμένα- κοινωνικά προβλήματα που απασχολούσαν την πλειοψηφία του πληθυσμού και αφετέρου της καταστολής εναντίον όσων θεωρήθηκε ότι επιζητούσαν την ανατροπή της ισχύουσας κοινωνικοπολιτικής τάξης.
Στην περίπτωση της Eλλάδας, λοιπόν, η κοινωνική πολιτική αρθρώθηκε σε μια σειρά από τομείς όπως, η στέγαση, η απασχόληση, η παρέμβαση στους μισθούς, η ασφάλιση και η υγεία. H κρατική παρέμβαση στις κοινωνικές ζυμώσεις απέκτησε υπόσταση μέσα από τη δημιουργία ενός ισχυρού και πολύπλευρου νομοθετικού πλαισίου αντιμετώπισης των απειλών εναντίον του καθεστώτος.