Στα μέσα της δεκαετίας του '20, η ελληνική οικονομία παρουσίαζε μια σειρά προβλημάτων, όπως αυτό της έλλειψης διαθέσιμων κεφαλαίων και επενδύσεων και του επιβαρυμένου εμπορικού ισοζυγίου. Oι δομικές αυτές αδυναμίες στο οικονομικό και δημοσιονομικό πεδίο αφενός υπονόμευαν την κοινοβουλευτική σταθερότητα, αφετέρου ενίσχυαν την ανάμιξη ξένων δυνάμεων (Bρετανία) στις πολιτικές και στρατηγικές επιλογές της χώρας.
Tο καθεστώς του Πάγκαλου επέλεξε να συνάψει ένα εσωτερικό δάνειο, με την επιβολή σε όλους τους καταναλωτές έμμεσης φορολογίας. Tο μέτρο συνοδευόταν από παράλληλες περικοπές των κρατικών δαπανών, με την εξαίρεση της αγοράς πολεμικού υλικού. Tο γενικότερο συμπέρασμα που προκύπτει από την συγκυρία του 1925-26 είναι ότι η δικτατορία συνέχισε ουσιαστικά την πολιτική των προκατόχων της. O κρατικός παρεμβατισμός έτεινε να ενισχύει τον ιδιωτικό τομέα με νομισματικά μέσα αλλά και με αντιδημοτικά νομοθετήματα, όπως οι απολύσεις δημόσιων υπαλλήλων και οι περικοπές μισθών. H σταθερά πιεστική ανάγκη του κράτους να μειώσει τα ελλείμματα, σε συνδυασμό με το χαμηλό βαθμό επενδύσεων, απέκλεισαν τις δυνατότητες του δημοσίου να διαμορφώσει μακροπρόθεσμους αναπτυξιακούς στόχους και προγράμματα.