H δικτατορία επιχείρησε να προχωρήσει στην άμβλυνση της οξύτητας των συσσωρευμένων οικονομικών προβλημάτων χωρίς όμως ουσιαστική επιτυχία. Στον αγροτικό τομέα διαγράφηκαν οι καθυστερήσεις για την αποπληρωμή τόκων λόγω χρεών, καθορίστηκαν τιμές ασφαλείας για μερικά αγροτικά προϊόντα, ενώ αποδόθηκαν πλήρεις τίτλοι ιδιοκτησίας στους πρόσφυγες αγρότες για τη γη που καλλιεργούσαν. Παράλληλα, το 1938, ιδρύθηκε υπουργείο Συνεταιρισμών, που οργάνωνε το νέο πολιτικό πρότυπο συγκεντρωτικής και άνωθεν διευθυνόμενης οργάνωσης της αγροτικής εργασίας στον ελληνικό χώρο.
Στον τομέα της μισθωτής απασχόλησης θεσμοθετήθηκε ο θεσμός των συλλογικών συμβάσεων, η εκ περιτροπής εργασία, ο περιορισμός στο δικαίωμα απόλυσης μισθωτών, η δημιουργία νέων κλειστών επαγγελμάτων και άλλα μέτρα με "φιλολαϊκό" χαρακτήρα, τα οποία είχαν ως στόχο τον περιορισμό της λαϊκής πίεσης και των απεργιακών κινητοποιήσεων ενάντια στο καθεστώς.
H στάση της δικτατορίας στον ευαίσθητο τομέα της βιομηχανίας διακρίθηκε από τον ίδιο άκρατο εμπειρισμό που χαρακτήριζε τις συνολικές πρακτικές της. Bασικός γνώμονας στη λήψη τους δε στάθηκε η ανάγκη χάραξης μιας μακροπρόθεσμης βιομηχανικής πολιτικής αλλά η εφαρμογή ενός πατερναλιστικού προγράμματος κατά τα φασιστικά πρότυπα άλλων ευρωπαϊκών χωρών.