Η εξέλιξη της αρχιτεκτονικής αυτή την περίοδο συνδέθηκε με τις νέες σημασίες και αντιλήψεις που διαμορφώθηκαν για το νεοσύστατο και διογκούμενο αστικό φαινόμενο, αλλά και με τις ανησυχίες που διατυπώθηκαν στον καλλιτεχνικό χώρο. Σ' αυτό το πλαίσιο, καθώς και σε σχέση με τις ιδεολογικές διεργασίες που αφορούσαν στους όρους δημιουργίας μιας ελληνικής αρχιτεκτονικής πρακτικής, εντάσσεται η αρχιτεκτονική παραγωγή την περίοδο του Μεσοπολέμου. Ο Αριστείδης Ζάχος θεωρείται ο πρόδρομος μιας λαϊκότροπης, με βυζαντινά στοιχεία τάσης. Το έργο του αποτελούν κυρίως ιδιωτικές κατοικίες και εκκλησίες, ενώ του αποδίδεται και κάποια συμμετοχή, όχι εξακριβωμένη, στο πρόγραμμα σχολικών κτιρίων. Ο Δημήτρης Πικιώνης, ζωγράφος και μηχανικός, σπούδασε στο Μόναχο και στο Παρίσι. Θεωρείται ηγετική φυσιογνωμία της ελληνικής αρχιτεκτονικής και επηρέασε έντονα τους ομότεχνούς του. Ο Πικιώνης πειραματίστηκε με νέες μορφές συνθέτοντας σ' ένα δημιουργικό σύνολο τις κατακτήσεις της λαϊκής παράδοσης αλλά και διαφορετικών εποχών της ιστορίας του ελληνικού χώρου. Από τα έργα του αυτής της περιόδου ξεχωρίζουν τα προσχέδια για ένα Δελφικό κέντρο όπου συνδυάζονταν στοιχεία απο την αρχαία, μεσαιωνική και λαϊκή δημιουργία. Τις κατακτήσεις του Πικιώνη φαίνεται εξαρχής να ακολούθησε ο Νικόλαος Μητσάκης, ο οποίος στη συνέχεια εμφανίστηκε ως άκαμπτος μοντερνιστής και απάλειψε από το έργο του κάθε ίχνος παραδοσιακών μορφών. Από αυτή την άποψη ίσως το πιο χαρακτηριστικό του αρχιτεκτόνημα αποτελούν τα βοηθητικά κτίσματα της Μαρασλείου Ακαδημίας. Οι προηγούμενοι, όσο και άλλοι αρχιτέκτονες, όπως ο Πάτροκλος Καραντινός και ο Κυριάκος Παναγιωτάκος, με αξιόλογο έργο ο καθένας, συνεργάστηκαν στο πρόγραμμα σχολικών κτιρίων και συνέχισαν το έργο τους μετά το τέλος της μεσοπολεμικής περιόδου.