Στον τομέα της εκπαίδευσης και στο χώρο των γραμμάτων και των τεχνών, η περίοδος 1923-40 συνιστά το κρίσιμο χρονικό πλαίσιο, κατά το οποίο εφαρμόστηκαν και δοκιμάστηκαν κάποιες μεταρρυθμιστικές προσπάθειες. Οι απόπειρες που έγιναν για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα της εκπαίδευσης εξέφραζαν τη βούληση της ελληνικής πολιτείας για μια συνολική ρύθμιση της εκπαιδευτικής κατάστασης και στόχευαν στην προσαρμογή του σχολείου στις κοινωνικοικονομικές ανάγκες της χώρας. Η μεταρρύθμιση που εφαρμόστηκε περιλάμβανε αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού συστήματος, αλλαγές στα προγράμματα των μαθημάτων, ίδρυση νέου τύπου επαγγελματικών σχολών, μέριμνα για την εκπαίδευση των δασκάλων και ανέγερση σχολικών κτιρίων. Οι αντιδράσεις που δημιουργήθηκαν ήταν πολλές και μια ηγετική φυσιογνωμία του Εκπαιδευτικού Ομίλου, ο Δημήτρης Γληνός διατύπωσε τα όρια της αποτελεσματικότητας μιας τέτοιας απόπειρας. Η κυκλοφορία των εντύπων αυξήθηκε και εμφανίστηκαν πολλά νέα λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά περιοδικά που έκαναν γνωστά στο ελληνικό κοινό τα καινούργια ρεύματα, αλλά και τους πρωτοεμφανιζόμενους Έλληνες συγγραφείς. Παρουσιάστηκαν μεταφράσεις ξένων συγγραφέων και ποιητών, ενώ εξακολούθησαν να είναι πολύ δημοφιλή τα λαϊκά αναγνώσματα. Βέβαια, η πρόσβαση που είχε το ελληνικό κοινό στον έντυπο λόγο οριοθετείται και από έναν καθοριστικό παράγοντα. Σύμφωνα με την απογραφή του 1928 ο μέσος όρος των αναλφάβητων, από οκτώ χρονών και πάνω, ανερχόταν στο 40,72% του συνολικού πληθυσμού, 23,47% για τους άντρες και 57,97% για τις γυναίκες.