Ο Μεσοπόλεμος υπήρξε μια περίοδος αναζητήσεων και προβληματισμών, μια περίοδος κατά την οποία οι εσωτερικές ζυμώσεις, οι ανακατατάξεις και η διακίνηση νεών ιδεών ευνόησαν τη διαμόρφωση ενός πολύπλευρου διαλόγου. Ποικίλα θεωρητικά ρεύματα όπως ο νεοκαντισμός, ο φροϋδισμός, ο μαρξισμός, ο υπαρξισμός και ο μπερξονισμός επηρέασαν τους Έλληνες διανοούμενους. Άνθησε το δοκίμιο ως προνομιακό είδος, στο οποίο οι κοινωνικές αγωνίες συναντούσαν το φιλοσοφικό στοχασμό. Ο λόγος για την αισθητική και οι ανησυχίες αυτές απέληξαν σε μια διαρκή διερεύνηση της έννοιας της ελληνικότητας. Στο χώρο της τέχνης έκαναν την εμφάνισή τους πολλοί και διαφορετικοί τρόποι έκφρασης. Καινούργια ρεύματα, με σημείο εκκίνησης τη δυτική Ευρώπη, εισήχθησαν στον ελληνικό χώρο. Ένα από αυτά, ο υπερρεαλισμός, θεμελιωμένος στην ψυχανάλυση και την επαναστατική έκφραση, βρήκε σημαντικούς εκπροσώπους, αλλά προκάλεσε και σφοδρές αντιδράσεις. Ο υπερρεαλιστικός λόγος που παράχθηκε, ανατρεπτικός και ευφάνταστος, οδήγησε σε μια γόνιμη δημιουργία με μεγάλη εμβέλεια στα κατοπινά χρόνια. Τέλος, το αίτημα για επιστροφή στις πηγές, τάση που ανάγεται στον ευρωπαϊκό ρομαντισμό, στην Ελλάδα εκδηλώθηκε με το ενδιαφέρον για τη λαϊκή παράδοση και πήρε συγκεκριμένη μορφή στις δραστηριότητες της λαογραφικής έρευνας.