Τα γεωγραφικά όρια που έθεσε η Μικρασιατική Καταστροφή δημιούργησαν νέα δεδομένα στην οπτική που διαμόρφωσαν οι άνθρωποι σχετικά με το περιβάλλον τους. Εκδηλώθηκε ιδιαίτερη μέριμνα για την ελληνική πραγματικότητα κι ένας νέος τρόπος προσέγγισης του ελληνικού χώρου. Η πόλη έγινε το κέντρο του ενδιαφέροντος, καθώς επισημάνθηκε ο ρόλος της αστικοποίησης στον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας, αλλά και επειδή τα προβλήματα από την εισροή χιλιάδων προσφύγων κατέστησαν απαραίτητο έναν συνολικότερο και αποτελεσματικότερο πολεοδομικό σχεδιασμό. Ενδεικτικά, πραγματοποιήθηκαν σχέδια για ολόκληρα προάστια, όπως εκείνο της Εκάλης (από το Σπυρίδωνα Αγαπητό το 1922) και του Ψυχικού (από τον Αλέξανδρο Νικολούδη το 1923), ενώ μπήκε σε εφαρμογή το πρόγραμμα ανέγερσης σχολικών κτιρίων, στο οποίο συνεργάστηκαν πολλοί και γνωστοί αρχιτέκτονες. Η πόλη εκσυγχρονίστηκε και γέμισε με φωνές ανθρώπων διαφορετικών πολιτισμικών καταβολών, που προσπάθησαν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους παρά τις δυσκολίες. Γέμισε και με μηνύματα από άλλους γεωγραφικούς ορίζοντες μέσα από τους καινουργιοφερμένους πομπούς του ραδιοφώνου. Η πολιτεία μετατράπηκε έτσι σ' ένα δίκτυο, ένα χώρο που περιέκλειε πολλούς άλλους. Αυτό το πλούσιο περιβάλλον -όχι μόνο της πόλης αλλά και της υπαίθρου- του ελληνικού τοπίου κίνησε το ενδιαφέρον των καλλιτεχνών που προσπαθούσαν να διαμορφώσουν το δικό τους εικαστικό λόγο, αντλώντας από την παράδοση και την ιστορία. Ο χώρος, λοιπόν, αλλά και ο χρόνος έγιναν εικαστική έκφραση και πλούτισαν τις καλλιτεχνικές αναφορές του κάθε δημιουργού.