[...] Από όλους τους εκπαιδευτικούς προσδοκώ αμέριστον βοήθειαν. Θέλω να σας είπω μίαν ιδιότητα του χαρακτήρος μου, την οποίαν δεν είμαι πλέον εις ηλικίαν διά να την μεταβάλω. Συζητώ με τον καθένα και επιτρέπω, όταν πρόκειται να ληφθή μία απόφασις, πάσαν συζήτησιν και πάσαν αντίρρησιν προς εμέ, ελεύθερα.

Αλλ' όταν λάβω την απόφασιν, και πολλές φορές μπορώ να την λάβω και αντιθέτως προς τας γνώμας σας, η απόφασις αυτή είναι οριστική και ανέκκλητος και τίποτε δεν είναι δυνατόν να με κάμη να υποχωρήσω από την απόφασιν αυτήν. Εννοείται δε, εις τον δρόμον της εκτελέσεως, δεν είναι δυνατόν κανείς να με σταματήση.

Και εκείνος ο οποίος θα έχει την αντίθετον γνώμην οφείλει να υποκύψει και να παραδεχθή την γνώμην μου. Δέχομαι την συζήτησιν προκαταβολικώς, άμα όμως η απόφασις εκδηλωθή διά μιας διαταγής, διά διατάγματος ή νομου, τότε ουδεμία αντίστασις επιτρέπεται πλέον. Και εις αυτό το ζήτημα σας παρακαλώ να προσέξετε πολύ. Διότι αντίστασιν δεν εννοώ μονάχα εκείνην την οποίαν φυσικά κανείς δεν μπορεί να φέρη, δηλαδή από απόψεως τυπικής, αλλά και εσωτερικής, δηλαδή την έλλειψιν ιεραρχίας και υποταγής εν διανοία.

Δι' αυτό σας παρακαλώ, γνωρίζοντες τον χαρακτήρα μου αυτόν και την ιδιότητά μου ως προς το ζήτημα αυτό, να συμμορφωθήτε ολοι, όπως βέβαια θα το κάμετε, διά να μην ευρεθώ και εγώ απέναντι του οιουδήποτε θελήσαντος να μην συνταχθή απολύτως με την ιδιότητα αυτήν του χαρακτήρος μου, να μην ευρεθώ εις δύσκολον θέσιν. Δεν επιτρέπω από κανένα -και παρακαλώ να το γνωρίσετε εις όλους τους υφισταμένους σας- καμίαν υπόκωφον αντίστασιν εις τας θελήσεις μου καθ' οιονδήποτε τρόπον εκδηλουμένην.

(Δημαράς Αλέξης, Η μεταρρύθμιση που δεν έγινε, Αθήνα, Νέα Ελληνική Βιβλιοθήκη, 1974, σ. 189-190)