Οι αναζητήσεις των Ελλήνων καλλιτεχνών κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου σχετίζονταν με την ανάδειξη των μοντέρνων ρευμάτων στο χώρο της δυτικοευρωπαϊκής τέχνης και οριοθετούνταν από τα κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα, αλλά και από την πολιτική συγκυρία της ελληνικής πραγματικότητας. Εμφανίστηκαν έτσι νέοι προσανατολισμοί, σε συνδυασμό με μια προσπάθεια αυτοπροσδιορισμού, μια αναζήτηση της ελληνικής ταυτότητας.

Πολλοί από τους καλλιτέχνες αυτής της περιόδου μαθήτευσαν στο εξωτερικό, κυρίως στο Παρίσι. Ζωγράφοι όπως ο Κωσταντίνος Παρθένης, ο Θεόφραστος Τριανταφυλλίδης και ο Κωσταντίνος Μαλέας εισήγαγαν ανακαινιστικές τάσεις ξεκινώντας από τα ιμπρεσιονιστικά και μεταϊμπρεσιονιστικά ρεύματα, ενώ ο Σπύρος Παπαλουκάς κινήθηκε στην ίδια κατεύθυνση για να συναντηθεί τελικά με τη βυζαντινή τέχνη. Η σύζευξη, ωστόσο, της βυζαντινής παράδοσης με τη νεοελληνική ζωγραφική έγινε από το Φώτη Κόντογλου και επηρέασε τους μαθητές του, τον υπερρεαλιστή Νίκο Εγγονόπουλο και το Γιάννη Τσαρούχη, που ανέπτυξε ο καθένας τους ένα προσωπικό ιδίωμα. Μια διαφορετική καλλιτεχνική γλώσσα, που εμπεριείχε τις κατακτήσεις του κυβισμού, εισήχθη από το Νίκο Χατζηκυριάκο-Γκίκα, ενώ ανάλογες επιδράσεις ανιχνεύονται και στους Κώστα Πλακωτάρη και Γεράσιμο Στέρη. Ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του εξπρεσιονισμού στον ελληνικό χώρο είναι ο Γιώργος Μπουζιάνης που βίωσε τις μεταπολεμικές εξελίξεις στη Γερμανία και προσπάθησε να αποδώσει την υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου. Κοντά του, από πλευράς επιδράσεων, βρίσκονται οι Μίμης Βιτσώρης και Γιάννης Μηταράκης, ενώ ο Γιώργος Γουναρόπουλος, με τα συμβολικά ονειρικά του τοπία, δύσκολα κατατάσσεται σε κάποια τεχνοτροπία. Στην περίοδο αυτή εντάσσεται και το έργο του Διαμαντή Διαμαντόπουλου και ξεκινά την καλλιτεχνική του πορεία ο Γιάννης Μόραλης.