Η έρευνα λοιπόν της λαϊκής ψυχής και τέχνης [...] δημιούργησε από την άλλη μεριά και μια σύγχρονη κίνηση, που νοσταλγεί τον απλό ρυθμό της ζωής και γυρεύει στα έργα της τέχνης μια καινούργια απλότητα τόσο στο ρυθμό όσο και στο σχήμα. Και η κίνηση αυτή δεν είναι μόνο συγχρονισμένη με τη ριζοσπαστική καλλιτεχνική έννοια, που σχετίζεται με τα παραδείγματα της πρωτόγονης τέχνης, αλλά είναι και κίνηση που γεφυρώνει, σα να πούμε τις κοινωνικές τάξεις με την ιδέα της λαϊκής ψυχής και μια διαμαρτυρία κατά της νοησιαρχίας, του κοσμοπολιτισμού και της βιομηχανοποιήσεως του κόσμου.

(Αγγελική Χατζημιχάλη, Ελληνική λαϊκή τέχνη, Αθήνα, 1931)