Οι αναζητήσεις των Ελλήνων διανοουμένων για μια προσωπική ταυτότητα και για την ανακάλυψη και τον προσδιορισμό της ελληνικότητας ανανέωσαν το ενδιαφέρον για την ελληνική λαϊκή παράδοση και τη μέριμνα για τη συγκέντρωση και διατήρηση του λαογραφικού υλικού. Σ' αυτή την περίοδο παράχθηκε ένα μεγάλο μέρος του έργου του Στίλπωνα Κυριακίδη, καθώς και τα περισσότερα από τα θεωρητικά του κείμενα, που εισήγαγαν τις νεότερες απόψεις για την επιστήμη της λαογραφίας και διαφοροποίησαν τις αντιλήψεις για το νεοελληνικό πολιτισμό. Κατά την ίδια περίοδο, άρχισε τη δραστηριότητά της η Αγγελική Χατζημιχάλη, η οποία συνέλεγε αδιάκοπα υλικό από την ελληνική ύπαιθρο. Το 1925, δημοσίευσε την πρώτη της εργασία με τίτλο Ελληνική Λαϊκή Τέχνη - Σκύρος και αργότερα συμμετείχε στις Δελφικές Εορτές, διοργανώνοντας την Πανελλήνια Έκθεση Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης σε συνεργασία, μεταξύ άλλων, με την Αθηνά Ταρσούλη και το Γιάννη Τσαρούχη. Τέλος, η Μέλπω Μερλιέ ασχολήθηκε από το 1929 με το έργο της συλλογής και ηχογράφησης της δημοτικής και εκκλησιαστικής μουσικής. Το ενδιαφέρον της εντοπιζόταν στα τραγούδια που προέρχονταν απ' όλες τις περιοχές του Ελληνισμού, κυρίως τις νεοαπελευθερωμένες χώρες της βόρειας Ελλάδας και από τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. Αργότερα ίδρυσε το Μουσικό Λαογραφικό Αρχείο (1935), που υπό τη διεύθυνσή της συνέχισε το έργο της καταγραφής των δημοτικών τραγουδιών και έγινε συνιδρύτρια, μαζί με το σύζυγό της Οκτάβιο Μερλιέ, του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών (1930).