Ο αισθητικός λόγος της περιόδου του Μεσοπολέμου προσδιορίστηκε από τα δημιουργήματα της ελληνικής καλλιτεχνικής παραγωγής και το διάλογο που αυτά διατηρούσαν με τα διεθνή καλλιτεχνικά ρεύματα. Ταυτόχρονα αποτελώντας έκφραση της ελληνικής κοινωνίας έδωσε το στίγμα των ορίων και δυνατοτήτων της ελληνικής τέχνης. Ο λόγος λοιπόν που ανέπτυξαν οι θεωρητικοί της εποχής, όπως ο Ευάγγελος Παπανούτσος, ο Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, ο Κωσταντίνος Τσάτσος, ο Κριστιάν Ζερβός, ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου και καλλιτέχνες ή λογοτέχνες όπως ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας και ο Οδυσσέας Ελύτης χρησιμοποίησε σε μεγάλο βαθμό ως κριτήριο την έννοια της ελληνικότητας. Μέτρο της, το ελληνικό τοπίο με το διαυγές του φως, που τόνιζε την καθαρότητα των περιγραμμάτων και όριζε με σαφήνεια τα χρώματα. Οι συνιστώσες αυτές παρέπεμπαν σε μια μορφή που εμπεριείχε τη φύση μαζί με τη λογική και το πνεύμα. Σε γενικές γραμμές, οι αισθητικές αυτές αντιλήψεις αντιμετώπισαν πιο θετικά τον κυβισμό, ως γεωμετρική απόδοση της φύσης, ενώ επέκριναν τις εξπρεσιονιστικές τάσεις που "καταστρέφουν" τη μορφή προσδίδοντάς της την αίσθηση της ρευστότητας.