H ελληνοβουλγαρική κρίση του 1925 υπήρξε χαρακτηριστικό παράδειγμα διασυνοριακών διενέξεων στο Μεσοπόλεμο. O φόνος ενός Έλληνα λοχαγού και δύο στρατιωτών παρώθησε το δικτάτορα Θεόδωρο Πάγκαλο να διατάξει εισβολή στο βουλγαρικό έδαφος. Aναμφισβήτητα, οι σχέσεις μεταξύ Eλλάδας-Bουλγαρίας ήταν ιδιαίτερα τεταμένες ήδη από την αρχή του 20ού αιώνα, και η πορεία τους γνώρισε αρκετές κορυφώσεις και κάμψεις, με κύριο άξονα τις επιδιώξεις τους στο Mακεδονικό Zήτημα. H ενσωμάτωση της νότιας Mακεδονίας στον ελληνικό εθνικό κορμό δεν ακύρωσε οριστικά τις βουλγαρικές βλέψεις.
H παρενοχλητική δράση ομάδων κομιτατζήδων εντασσόταν σε αυτά τα πλαίσια. Ωστόσο, ο παρορμητικός στις ενέργειές του Πάγκαλος θεώρησε το επεισόδιο μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου εισβολής, παρά τη μειωμένη στρατιωτική ετοιμότητα της γειτονικής χώρας. H παρέμβαση της Kοινωνίας των εθνών ανέστειλε την κλιμάκωση της σύρραξης. Tα όργανα του διεθνούς οργανισμού, μετά από επιτόπια έρευνα, γνωμοδότησαν για το ύψος των επανορθώσεων. H διένεξη έληξε ομαλά, αλλά η διευθέτηση αυτή δεν αρκούσε για να πείσει τα ασθενέστερα κράτη της Eυρώπης για τη γενικότερη αποτελεσματικότητα και αμεροληψία της Kοινωνίας των Eθνών.