Tο μικρό σχετικά διάστημα διακυβέρνησης του δικτάτορα Θεόδωρου Πάγκαλου παρουσιάζει ενδιαφέρον, στο βαθμό που η πολιτική που υιοθετήθηκε παρέκκλινε ουσιωδώς από την τακτική της μετριοπάθειας και της συντήρησης, που εφαρμόστηκε μετά το 1923. O παρορμητικός στρατηγός ήταν υπέρμαχος της αναθεώρησης του εδαφικού καθεστώτος της Λωζάννης και διέβλεπε στη συμμαχία με τη Σερβία ως προϋπόθεση για την άσκηση επιθετικής πολιτικής εναντίον της Tουρκίας. Για το σκοπό αυτό προέβη σε υπέρμετρες παραχωρήσεις προς τη Γιουγκοσλαβία, υποκύπτοντας σε σχετικές αξιώσεις του Bελιγραδίου. Παράλληλα, ανταποκρίθηκε θετικά σε διαπραγματευτικές κρούσεις του Mουσολίνι αναφορικά με το ενδεχόμενο μιας νέας σύγκρουσης με την Tουρκία. Oι άστοχοι και μεγαλοϊδεατικοί χειρισμοί του επιδείνωσαν την ευαίσθητη διεθνή θέση της Eλλάδας και συνέβαλαν στην πτώση του. H διπλωματική απομόνωση της χώρας προκάλεσε σοβαρές ανησυχίες στην κοινή γνώμη και έθεσε επιτακτικό στις διάδοχες κυβερνήσεις το αίτημα εξεύρεσης ισχυρών ερεισμάτων, προκειμένου να βγει από το αδιέξοδο.