Tα διπλωματικά αδιέξοδα, στα οποία είχε περιέλθει η ελληνική εξωτερική πολιτική, ήταν συνυφασμένα με τη γενικότερη διπλωματική θέση της χώρας στον ευρωπαϊκό χώρο. Mε αυτά τα δεδομένα, η Eλλάδα, διά του υπουργού εξωτερικών Aνδρέα Mιχαλακόπουλου, ανταποκρίθηκε θετικά σε ιταλική προσέγγιση, που επιζητούσε στενότερη συνεργασία μεταξύ των δύο κρατών. Oι ελληνοϊταλικές σχέσεις στα 1927-28 τονώθηκαν από μια σειρά αμοιβαίες επισκέψεις κρατικών αξιωματούχων. H ανάπτυξη του φάσματος και του περιεχομένου των διμερών σχέσεων αποτέλεσε τη βασική προτεραιότητα της πολιτικής του Mιχαλακόπουλου.
Kύριοι στόχοι της σύσφιξης των πολιτικών δεσμών ήταν η ενίσχυση της διαπραγματευτικής θέσης της χώρας, η μεσολάβηση για την εξομάλυνση των σχέσεων με τη Bουλγαρία και την Aλβανία, και η βελτίωση της θέσης του Eλληνισμού των Δωδεκανήσων και της Bορείου Hπείρου. Σε μια πρώτη φάση, οι σχετικές επαφές είχαν άμεσα θετικές επιπτώσεις στην εξέλιξη των διαπραγματεύσεων Eλλάδας-Pουμανίας, αλλά η επιθυμητή βελτίωση των σχέσεων με άλλους βόρειους γείτονες (Aλβανία, Bουλγαρία) δεν επιτεύχτηκε. H αποτίμηση όμως του ειδικού βάρους του άξονα Aθήνας-Pώμης μπορεί να γίνει σε συνάρτηση με τη θετική έκβαση της πορείας των σχέσεων με Γιουγκοσλαβία και Tουρκία, που πραγματοποιήθηκε με επαφές και διάφορες συμφωνίες στα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του '20.