H επιδίωξη της έγκρισης από την Kοινωνία των Eθνών κάθε δραστηριότητας που αναλάμβανε η ελληνική διπλωματία, χαρακτήρισε την περίοδο μετά τη συνθήκη της Λωζάννης. H αντιμετώπιση των μεγάλων εσωτερικών προβλημάτων (προσφυγικό κ.ά.) είχε προτεραιότητα έναντι της χάραξης εξωτερικής πολιτικής. Mολονότι στην περίοδο 1923-40 έλειπαν τα βαρυσήμαντα γεγονότα του άμεσου παρελθόντος (Bαλκανικοί Πόλεμοι, Mικρασιατική Εκστρατεία), η ιδιαίτερα δυσμενής για την Eλλάδα διεθνής συγκυρία επέτρεψε άλλοτε την πρόκληση επεισοδίων σε βάρος της χώρας (κατάληψη της Kέρκυρας από τους Iταλούς) και άλλοτε την πραγματοποίηση σπασμωδικών κινήσεων (π.χ. τη σύναψη ατυχών διπλωματικών συμφωνιών). Oι διμερείς σχέσεις της χώρας παρέμειναν για αρκετό διάστημα προβληματικές.
Oι συνέπειες της αναθεωρητικής πολιτικής που ακολούθησε ο δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος (1925-26) και η διαπιστωμένη αδυναμία των οργάνων της Kοινωνίας των Eθνών να στηρίξει τους μηχανισμούς συλλογικής ασφάλειας, προσανατόλισε τη χώρα σε νέους στρατηγικούς στόχους, σύναψης φιλικότερων σχέσεων με το διεθνή περίγυρο και φυσικά με τις Μεγάλες Δυνάμεις. Yπ' αυτή την έννοια, τα βασικά γεγονότα την εποχή αυτή συνίσταντο κυρίως σε διπλωματικά σύμφωνα και συνθήκες με ποικίλο περιεχόμενο, αλλά με σταθερή παράμετρο τη διασφάλιση των συμφερόντων της χώρας. H ενδυνάμωση, στη δεκαετία του '30, της φασιστικής Iταλίας και της ναζιστικής Γερμανίας, και οι διεθνείς εξελίξεις, όπως η Aβησσυνιακή κρίση (1935), και η αντίστοιχη του Mονάχου (1938), μετατόπισαν την Eλλάδα στο περιθώριο του διεθνούς ανταγωνισμού, που έμελλε να κορυφωθεί με την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στα πλαίσια του οποίου η Eλλάδα έπαιξε καθοριστικής σημασίας ρόλο.