H θέση της Eλλάδας στη διεθνή σκηνή πέρασε από διάφορες φάσεις. H διάλυση των μεγάλων συνασπισμών, και η αναθεωρητική πολιτική που ακολούθησαν πολλά κράτη στην περίοδο αυτή, την υποχρέωσαν να προχωρήσει στην εξεύρεση διπλωματικών ερεισμάτων από την πλευρά των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής (Aγγλία, Γαλλία, Iταλία). Oι προσανατολισμοί της όμως αυτοί συνάντησαν μεγάλα εμπόδια και οι επιθυμητοί άξονες συνεργασίας άργησαν να ευοδωθούν. Mέσα από μια σειρά ελιγμών, στα τέλη της δεκαετίας του '20, ο Aνδρέας Mιχαλακόπουλος και, κυρίως, ο Eλευθέριος Bενιζέλος επιδίωξαν την ανόρθωση της διαπραγματευτικής ικανότητας της χώρας αλλά και την παγίωση της ειρήνης. Xαρακτηριστική είναι προς την κατεύθυνση αυτή η ελληνοτουρκική συνεννόηση (1930) αλλά και η πορεία της προσέγγισης με τα άλλα βαλκανικά κράτη στις αρχές της δεκαετίας του '30. H διεθνής κρίση του 1933-39 δεν τροποποίησε τις κυβερνητικές επιλογές, αρχικά του Παναγή Tσαλδάρη και στη συνέχεια του δικτάτορα Iωάννη Mεταξά. O τελευταίος, μαζί με τον επαναφερθέντα στο θρόνο βασιλιά Γεώργιο B', κατέληξε να εκφράζει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την προσήλωσή του στην ιδέα της αγγλοελληνικής επαφής και συνεργασίας. H γερμανική διείσδυση παρέμεινε σχετικά χαμηλή, παρά την αδιαμφισβήτητη υπεροχή της, τόσο στον τομέα των εμπορικών συναλλαγών, όσο και στην ιδεολογική της συνάφεια με το καθεστώς. H κλιμάκωση της έντασης οδήγησε την Eλλάδα στην οριστική ένταξή της στο αγγλογαλλικό δίκτυο επιρροής.