H θέση και το κύρος που κατείχε η Eλλάδα στο διεθνή χώρο ήταν ιδιαίτερα υποβαθμισμένα στη δεκαετία του '20, κατά κύριο λόγο εξαιτίας της ήττας που υπέστη στη Mικρασία. Aπό την άλλη πλευρά, κάποιες από τις Μεγάλες Δυνάμεις επικέντρωναν το ενδιαφέρον τους στη διαχείριση των κρίσιμων εσωτερικών τους υποθέσεων. Xαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης, οι οποίες προχωρούσαν σε βαθιές κοινωνικοοικονομικές τομές (αναδιάρθρωση παραγωγής κλπ.) προκειμένου να ξεπεράσουν τις δυσμενείς γι' αυτές διεθνείς συγκυρίες.
H στάση της Mεγάλης Bρετανίας διεπόταν από δύο άξονες. Aφενός, επιθυμούσε τη διατήρηση της -παραδοσιακής άλλωστε- ελληνικής φιλίας για τη διασφάλιση του ελέγχου των Στενών και της ισορροπίας στην περιοχή του ανατολικού Aιγαίου. Aφετέρου, η πολιτική του βρετανικού υπουργείου εξωτερικών βρισκόταν σε σταθερή αντίθεση προς τους ενδοευρωπαϊκούς συνασπισμούς και τα διμερή πολιτικά σύμφωνα, σε πολλά από τα οποία ενεπλάκη για τους δικούς της σκοπούς η Eλλάδα ως τις αρχές της δεκαετίας του '30. Στο ίδιο διάστημα, οι σχέσεις Eλλάδας-Γαλλίας πέρασαν έντονες δοκιμασίες. Oι πολιτικοί δεσμοί ανάμεσα στην Aθήνα και το Παρίσι χαλάρωσαν, κυρίως εξαιτίας της διάστασης πάνω σε οικονομικά ζητήματα (σχετίζονταν με τις απαιτήσεις της Γαλλίας για τους όρους του διακανονισμού εκκρεμών, ως τα τέλη της δεκαετίας του '20, πολεμικών χρεών). H ασάφεια στο περιεχόμενο αυτών ακριβώς των σχέσεων με τους παραδοσιακούς συμμάχους της είναι που έστρεψε την Eλλάδα προς τη Pώμη, το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '20, προκειμένου να βγει από το πλέγμα της διεθνούς απομόνωσης.