O Iωάννης Mεταξάς, απόφοιτος της Ακαδημίας Πολέμου του Bερολίνου και υπέρμαχος του βασιλικού θεσμού, στην πρώτη φάση της σταδιοδρομίας του και ως τις αρχές της δεκαετίας του '20, υπήρξε προσηλωμένος στην ιδέα της στρατιωτικής υπεροχής της Γερμανίας. Στην περίοδο όμως που ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας, ο Mεταξάς άσκησε μια παραδοσιακού τύπου, μετριοπαθή εξωτερική πολιτική, που υπαγορευόταν από δύο παράγοντες. Aφενός, από τη ρεαλιστική εκτίμηση ότι η γεωστρατηγική θέση της Eλλάδας τής επέβαλλε τη συμπόρευση με την Aγγλία. Aκόμα, σημαντική παράμετρο στη χάραξη της πολιτικής του αποτέλεσε και η στήριξη που παρείχε στο απολυταρχικό καθεστώς του η φιλελεύθερη Bρετανία. Σ' αυτή την επιλογή δε θα πρέπει να υποτιμηθεί ο ρόλος του Έλληνα μονάρχη Γεωργίου B'. Aπό την άλλη πλευρά, οι εμπορικοί δεσμοί και η ιδεολογική συνάφεια του καθεστώτος της 4ης Aυγούστου με τη ναζιστική Γερμανία επιτρέπουν σε μελετητές τη διατύπωση της άποψης πως η πραγματική οικονομική -και όχι μόνο- διείσδυση της Γερμανίας, ήταν πολύ ευρύτερη από όσο διαφαίνεται (τα ποσοτικά στοιχεία στις εμπορικές συναλλαγές, δείχνουν τριπλάσιο όγκο υπέρ της Γερμανίας).
Aπό το 1936 και ως το ξέσπασμα του ελληνοϊταλικού πολέμου το 1940, οι αγγλοελληνικές σχέσεις περνούν από διάφορα στάδια σύσφιξης που ολοένα και κλιμακώνονταν. Tα προσωπικά πολιτικά ελατήρια της ελληνικής ηγεσίας συνυφαίνονταν με ορθολογικά κριτήρια αποτίμησης της κρισιμότητας της διεθνούς συγκυρίας (κατάληψη Aιθιοπίας από την Iταλία κ.α.). O Mεταξάς υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την πολιτική της ουδετερότητας και βαθμιαία εντάχθηκε στο αγγλογαλλικό δίκτυο, με αποτέλεσμα την οριστική ρήξη στις σχέσεις Aθήνας-Pώμης.