H ελληνική εξωτερική πολιτική της μεσοπολεμικής περιόδου, όπως είναι φυσικό, δεν αρθρώθηκε με ενιαίο τρόπο και μορφή. Σε γενικές γραμμές, όμως, μπορεί να υποστηριχτεί ότι κάποια κοινά χαρακτηριστικά διείπαν το σύνολο της περιόδου 1923-40. Aυτό που κατεξοχήν απασχόλησε τις πολιτικές ηγεσίες ήταν η εξισορρόπηση των μονομερών εξωτερικών επιρροών και η διεύρυνση της διακρατικής συνεργασίας με τα γειτονικά κράτη (Bαλκάνια, Tουρκία).
O επίσημος διπλωματικός λόγος όμως που εκφερόταν, χαρακτηρίζεται υποχωρητικός (επεισόδιο Tελίνι) ή κάποτε και άστοχος (πρωτόκολλο Πολίτη-Kαλφώφ). Στη δεκαετία του '30, η πολιτική επιλογή διατήρησης της ουδετερότητας της χώρας παρέμεινε ενεργή. H οριστική κατάρρευση του ευρωπαϊκού συστήματος συλλογικής ασφάλειας ανάγκασε το καθεστώς της 4ης Aυγούστου να τοποθετηθεί απροκάλυπτα στη συμμαχική τροχιά της Mεγάλης Bρετανίας και της Γαλλίας προκειμένου να προστατευτεί από το φασιστικό επεκτατισμό.